Galerie LWW

In Rotterdam staat aan de rand van het Museumpark het Huis Sonneveld, een prachtig voorbeeld van het Nieuwe Bouwen uit de jaren '30. In de garage ervan vond ik buitengewoon mooi loodgietersdesign.

 Deze afbeelding heb ik gebruikt om een schilderij te maken waarbij het toeval de compositie zou bepalen. Als drager maakte ik een linnen vlechtwerk van stroken van 10 cm. breed en een meter lang. Vervolgens legde ik over de afbeelding een raster van 100 vierkantjes van 1 cm2. Ik deed de vierkantjes in een hoge hoed en trok ze als bij een loterij een voor een eruit. De eerste kwam linksboven terecht, de laatste rechts onder. Dat gaf een weinig spannend beeld. In dezelfde tijd hoorde ik het muziekstuk l'Eclat van Boulez, waarin felle droge tonen verweven waren met lange resonerende. Hierdoor geïnspireerd ging ik toch ingrijpen op de compositie door een groot aantal beeldelementen met ultramarijn weg te drukken, met dit schilderij als resultaat:

L'Eclat de Boulez (Rotterdam, Huis Sonneveld), olie op linnen vlechtwerk, 100x100, € 1450,-

Het idee was: trek een aantal golvende horizontale en verticale lijnen, waardoor een groot aantal ongelijke vakjes ontstaat. Ga ernaar staren, op zoek naar vormen die door een deel van de lijnen begrensd worden. Vind er zoveel mogelijk, bekommer je niet om de compositie. Het resultaat is Mozaiek. Een vliegtuig en een Thalys, een slang, een kwast, een uil, benen. En nog meer. Een stuk of twintig. Onderweg kreeg ik wel genoeg van al die vakjes in kleuren, dus heb ik hem ook een tijdlang weggezet. Na een doorlooptijd van vier jaar is hij nu af.

Mozaïek, olie op linnen, 80x120, € 1250,-

Toeval speelt regelmatig een rol bij het schilderen. De schilder heeft een idee in zijn hoofd en hij werkt daarnaartoe. Maar al schilderend ziet hij ineens iets anders verschijnen en dat vindt hij dan zo aardig dat hij op de ontdekking doorgaat. Een paar voorbeelden:

'De Violis't. Bij de eerste opzet van de lucht ontstond er een restruimte, waarin hoofd en hand pasten. Vandaar dat het hoofd aan de onderkant zit en ook een beetje ongelukkig afgesneden. Maar hij moest en zou komen

'Entree'. Het ging mij om de buisjes achter onze voordeur. Door op de achtergrond vlekken aan te brengen ontstond daar de vorm van een hoofd. Eigenlijk hoefde ik er alleen nog maar twee puntjes in aan te brengen en ik had een spookje. Over spoken gesproken:

'Dilitatie'. Alvorens de bakstenen erin te metselen had ik een achtergrond aangebracht met blauw, rood en groen, met de bedoeling dat deze kleuren door de stenen heen zouden schijnen en in de voegen zichtbaar. rechtsboven bleek zich een kikker schuil te houden.

'Berlin, Husemannstrasse'. Daar zag ik de afgebeelde buizen. Linksboven bevond zich ineens een dame met ontblote borst.

'De Bus'. Mijn opzet was om weer te geven dat je in het OV dicht tegen elkaar aan zit, maar elkaar negeert. Maar ik kwam niet goed uit, waardoor de zware jongen achter het precieuze dametje schoof, die daardoor noodgedwongen naar voren moest gaan zitten. Dat vond ik veel leuker dan mijn oorspronkelijke idee.